geluidsinstallaties

Hans Beckers (°1986) studeerde multimediakunst aan het KASK in Gent. Zijn werk focust vooral op geluid, installaties, muziek en performances, maar hij maakt ook tekeningen, etsen en composities voor theater, video en performances. In zijn werk tracht hij de balans te vinden tussen muziek en beeldende kunsten. Gebruik makend van zelfgemaakte instrumenten, toont hij aan dat objecten die over het algemeen niet geschikt worden geacht om mee te musiceren toch muziekinstrumenten kunnen worden. Zijn performances zijn een combinatie van compositie en improvisatie waarbij hij een heleboel materiaal ritmisch bespeeld, hierbij melodisch geholpen door een zelfgemaakt tafelinstrument dat de geluiden onhoorbaar versterkt.

Sonitum Horarium is een geluidsinstallatie waarin de instrumenten allemaal verschillende soorten woestijnzand zijn. De installatie toont de fascinerend geluidswereld van zand: woestijnzand uit alle hoeken van de wereld vloeien door zandlopers die speciaal voor de installatie werden gefabriceerd. Elk hebben ze zo hun eigen klank die wordt gedetermineerd dor de textuur van het zand en het object dat het zand opvangt. Twee soorten instrumenten vormen de ruggengraat van de installatie: een geluidsinstallatie en een “zand orgel” dat manueel bespeeld wordt. De geluidsinstallatie genereert ritmes en noise, terwijl het “zand orgel” hier een melodisch en harmonische laag op bouwt.

Floris Vanhoof is geïnteresseerd in de hybride vorm van muziek, kunst en cinema. Projecties met 16mm film en klanken uit een modulaire synthesizer staan centraal in zijn werk.

Vanuit dit modulaire muziekinstrument, waarbij kabeltjes elektronische klankmodules met elkaar verbinden, groeide de overtuiging dat alle mogelijke instrumenten en ideeën op elkaar aangesloten kunnen worden. Hij maakt eigen vertalingen van geluid naar beeld en omgekeerd, door het ene medium aan te sluiten op een ander -niet altijd compatibel- medium.

Uit inspiratiebronnen als structurele film en vroege elektronische muziek ontstaan installaties, expanded cinema performances en muziek uitgaven. Hij maakt zijn instrumenten en installaties zelf, als laboratorium modellen om het grensgebied tussen beeld, licht en klank te verkennen. Als media-archeoloog, confronteert hij de digitaal verwende bezoeker met flikkerende 16 mm-films en dia-installaties, formaten die gedoemd zijn te verdwijnen. Hij kiest doelbewust voor analoge technologie vanwege de grotere inzichtelijkheid van het werkproces en het rijke dynamische bereik. Los van nostalgie wil hij, met wat vroeger als hightech werd beschouwd, onze kijkpatronen in vraag stellen.

Pierre Bastien bouwde in 1976 zijn eerste muziekmachines. De daarop volgende jaren speelt hij in verschillende groepen en componeert voor dansgezelschappen, terwijl hij zijn mechanische orkest verder ontwikkelt; een ensemble van muzikale automaten gemaakt van meccano-onderdelen en elektromotoren, spelend op objecten, papier en akoestische instrumenten van over de hele wereld. Pierre Bastien en zijn machines werkten oa. samen met Pierrick Sorin, Aphex Twin, Issey Miyake, Robert Wyatt, Pascal Comelade en Jaki Liebezeit.